موانع خصوصی سازی دانشگاه های دولتی شهر تهران و ارائه سیاست های مناسب جهت رفع آن ها

طی دو دهه ی گذشته، علاوه بر دلایلی چون کاهش هزینه ها و تخصیص بهینه منابع و افزایش کارایی ،دلایل دیگری از جمله ظهور اقتصاد مبتنی بر دانش و تغییر ترکیب جمعیتی متقاضیان ورود به دانشگاه ها ، گرایش به خصوصی سازی در آموزش عالی را تسریع کرده است. در ایران نیز رشد آموزش عالی خصوصی در برنامه سوم توسعه مطرح و مورد پی گیری قرار گرفته؛ اما همواره با چالش هایی روبرو بوده است. این مطالعه کوششی در جهت کشف چالش ها و موانع گسترش آموزش عالی خصوصی است. در مطالعه حاضر ،پس از بیان آموزه های نظری ، تلاش شده تا به دو سوال در این زمینه پاسخ داده شود. نخست اینکه مهمترین موانع پیشاروی خصوصی سازی دانشگاه ها در کشور کدام است و دیگر اینکه چه راه کارهایی برای غلبه بر این مسایل و مشکلات وجود دارد. یافته های این تحقیق به روش مطالعه اکتشافی متکی بر ابزار مصاحبه عمیق با متخصصان مربوطه و نیز استفاده از ابزار پرسشنامه (به دو صورت پرسشنامه باز و پرسشنامه بسته) حاصل شده است. از یافته های تحقیق ، 26 مشکل و مانع پیشاروی خصوصی سازی دانشگاه ها مشخص شد که در این میان مواردی چون فقدان قوانین حمایت از سرمایه گذاری خصوصی ، پایین بودن قدرت خرید مردم و عدم توان پرداخت شهریه، وجود مشکلات ساختاری در نظام مدیریت آموزش عالی ، فقدان آزادی علمی در دانشگاه ها و تمایل دولت به تسلط در امور فرهنگی و اجتماعی دانشگاه هااز دیدگاه صاحب نظران از بالاترین اهمیت برخوردار بودند. برای پاسخ به سوال دوم تحقیق نیز در پایان ، پیشنهادهایی راهبردی جهت رفع یا کاهش مشکلات ارائه شده است